Do roku 1976 sprawy dotyczące więziennictwa w Niemczech były regulowane w oparciu o konstrukcje prawne tzw. „Besondere Gewaltverhältnisse”. Wszystko to powodowało ogrom przepisów administracyjnych. A ponieważ Niemiecki Sąd Administracyjny postanowił w roku 1972, że niezbędne są przepisy w formie prawnej, regulujące sprawy więziennictwa, jako że pozbawienie wolności wraz z następstwami powoduje istotną ingerencje w życie skazanych 1. stycznia 1977 r. wprowadzono w życie karne przepisy wykonawcze dotyczące więziennictwa STRAFVOLLZUGSGESETZ (StVollzG).
Tym samym osiągnięto współdziałanie ogółu w celach stawianych więziennictwu. To, co przedtem dokonywano w ramach charytatywnych czynnosci chrześcijańskich ugrupowań teraz nabrało urzędowej formy w działalnosci pomocników –Vollzugshelfer- wspierających poszczególnych więźniów na drodze do wolności czy też członków Więziennych Komitetów Doradczych (Anstaltsbeiräte).
Zadaniem Więziennych Komitetów Doradczych jest m.in. „współdziałanie nad konfiguracją Zakładu i opieka nad więźniami”, co sprowadza sie najczęściej do wspierania inicjatywami kierownictwa więzienia i pomoc skazanym podczas procesów resocjalizacyjnych(§163 StVollzG).

Aktualnie w Berlinie jest 10 samodzielnych Zakładów Karnych i odpowiednio 10 Więziennych Komitetów Doradczych. Ich członkowie są powoływani na wnioski różnych Zakładów Użyteczności Publicznej przez Administrację Państwową ale działają niezależnie od niej jako woluntariusze.

Przewodniczący poszczególnych Więziennych Komitetów Doradczych tworzą Berliński Komitet Doradczy -BERLINER VOLLZUGSBEIRAT- w skład którego wchodzą ponadto przedstawiciele pracodawców, związków zawodowych, lekarzy, prawników , opieki społecznej itp. Oni także są powoływani przez Administrację Państwową i mają za zadanie angażować się w realizowanie celów i lepszy rozwój więziennictwa w Berlinie oraz wsółpracę z opinią publiczną. Oni także pracują honorowo.

Włączenie „normalnych ludzi” jako reprezentantów społeczeństwa w ustalone prawem działanie Zakładu ma pomóc skazanym prowadzić- po opuszczeniu więzienia- życie oparte na odpowiedzialności społecznej bez popełniania przestępstw, co ma chronić spoleczność przed zagrożeniami z ich strony (§ 2 StVollzG), o ile są do tego zdolni w aspekcie fizycznym i psychicznym.
Berlińskie Komitety Doradcze zajmują sie, w kontekście przypisanego im prawem znaczenia, prawie wszystkim problemami, z jakimi borykaja się Zakłady Karne, począwszy od zakwaterowania skazanych w częściowo ponad stuletnich celach, poprzez problemy związane z narkomanią i opieką medyczną a skończywszy na pośrednictwie pomiędzy ofiarami czynów przestępczych a ich sprawcami(Täter-Opfer-Ausgleich).

Zadaniami najistotniejszymi są w ostatnim czasie prace nad rozbudową jednostek penitencjarnych o złagodzonym rygorze tzw. „oddziałów zewnętrznych” , które są najkorzystniejszym wariantem więziennnym, poszukiwanie nowych miejsc pracy dla skazanych i zmniejszenie obłożenia cel czyli tzw.przeludnienia więzień.
W sprawozdaniach prasowych i spotkaniach z publicznością, w rozmowach z politykami i parlamentarzystami członkowie Komitetów Doradczych inicjują praktyczną realizację celów więziennictwa i resocjalizację osób,którym zdarzyło się potknięcie.